Echo van een oorverdovende stilte

Vermoeid schrijf ik de vragen over op papier. Ik loop naar mijn nieuwe vrienden uit het Midden-Oosten vanwege het interview van de krant*.

Wallen onder de ogen. Net als ik. Duidelijk studenten. Een grote jongen en een slanke jongedame. Samen met mij gaan ze zitten rondom de lange eettafels. Om ons heen rijen lege stoelen.

Jij had op een van de lege stoelen kunnen zitten. Terwijl de andere bezoekers op de conferentie alweer aan het zingen zijn wens ik met mijn hele hart dat jij bij deze ontmoeting zou zijn.

Bovenstaande is een kleine schets van de setting waar ik me afgelopen donderdag in bevond. Ik interviewde twee studenten uit het Midden-Oosten. Wat me het meest is bijgebleven? Vraag 3, “hoe zie je de toekomst van je land?”. Stilte! Oorverdovende stilte! Na 5 minuten het antwoord van de jongedame; “In onze studentenvereniging zijn we alleen maar bezig met het brengen van hoop, die van Jezus”.

Waarom ik dit aan je vertel? Omdat het mij raakt. Omdat lijden onderdeel is van het zijn van een christelijke student, een volgeling van Jezus. Of je dat nu wil horen of niet.

In de maatschappij waar ik opgroei is ons drukke leven al snel vol. Vooral met entertainment die ik zelf verzin om mezelf bezig te houden. Ik ban met positieve psychologie elke vorm van lijden uit mijn leven en vergeet te vragen wat recht doet aan de wereld die wij bewandelen. De prijs voor dit egoisme wordt betaald door hen die niet kunnen spreken. Mijn stille vrienden aan de eettafel.

Zaterdagavond zegt mijn stilte vriend uit het Midden-Oosten op het podium, “Waarom huilen we niet om alle doden? Waarom rouwt de kerk alleen om haar eigen doden?!”

Veel kerken in mijn land zijn leeg en stil. Een paar dappere grijze koppen staan nog overeind. De enige echo die ik nu hoor is die van pijn, iets waar ik liever voor weg ren. Bang voor ben.

Zondagavond is het thema “Facing suffering, biblical perspectives”. Wat zegt het Woord van God? Waar is God in lijden? De stilte echooet nog na in mijn oren als een koor het podium beklimt en een lied uit Bethlehem, uit het Midden-Oosten, zingt; “Immanuel, God is met ons.”

Ik bid dat de troost die Immanuel geeft mijn generatie, de christelijke studenten uit mijn land, een stem kan geven. Een stem die de oorverdovende stilte van elke vorm van dood een halt durft toe te schreeuwen.